Glück - Freude pur / Ευτυχία - Καθαρή χαρά

Von dem Parkplatz dort am Rande führt ein breiter Weg in den Wald, umsäumt von hohen, majestätischen Laubbäumen. Mischwald. Es sieht so aus, als würde ich eine Kathedrale betreten. Durch das Laub der Blätter brechen sich die Strahlen der Sonne. Ich verlangsame meinen Gang, vermesse meine Schritte mit meinem Atem. So werde ich ruhiger. Tief atme ich dabei die von Ionen geschwängerte Luft ein, mein Asthma vergesse ich. Nach einer Weile komme ich zu meinem Lieblingsbaum, einer mächtigen Buche.

Zwischen ihren großen Wurzeln, da lege ich mein Sitzkissen nieder und nehme Platz. Lehne mich an ihren festen Stamm. Er gibt mir Halt, auf ihn kann ich vertrauen. Ich beobachte eine Weile das Spiel der Sonne zwischen den Bäumen, von den Blättern netzen letzte Regentropfen herab. Das fast magische Spiel der unterschiedlichen Grüntöne hier mitten im Wald betört mich. Die Vögel singen ihre Lieder, ein naher Bach gurgelt und plätschert vor sich hin. Die Blätter rascheln leise im Wind.

Gedankenverloren strecke ich meine Hände vor mich und fülle sie mit Waldboden. Rieche daran. Ein intensiver Geruch. Mikroben und Bakterien in Fülle. Sie bauen permanent alles Stoffliche um. Der Humus lebt. Fruchtbare Nährstoffe.*

Ich werde nachdenklich: Schon die hebräische Sprache weiß, dass wir Erdwesen sind. Adam, der Mensch, aus Erde gemacht. Beseelt vom göttlichen Atem. Es geht um den Grund unseres Seins. Erde zu Erde, Staub zu Staub. Ich bin von Erde genommen und werden wieder zu Erde werden.

Doch der Weg dieser Erkenntnis vom Kopf ins Herz, der ist nicht leicht.

In mir blitzt ein Gedanke auf: Dieses rätselhafte Erleben vorhin beim Packen, das Unbewusste im Alltag, das hat weder mit vorgeburtlichen Prägungen, noch mit frühen Bindungserfahrungen, noch mit der Sozialisation im Familiensystem zu tun. Nein, hier schlägt für mich die Epigenetik zu: „Traumata sorgen nicht nur für Narben in der Seele, sondern auch für Narben im Erbgut.“** Welche Traumata wirken wohl noch in mir weiter? Gibt es eine Heilung von Narben in meinem Erbgut, von denen ich nichts weiß? Welche Wirkmacht haben diese Traumata auf unbewusster Ebene? Erschreckend, was dort vielleicht noch schlummert. Mein Trost: Gott schreibt auch krumme Linien gerade.

Ich genieße nochmals die pralle Natur, die mich umgibt, und sauge ihre Schönheit in mich auf. Nach einer Weile gehe ich zurück zu meiner Vespa. Ganz entspannt fahre ich nach Hause, mitten durch den tosenden Verkehr. Tiefer Frieden breitet sich mit jedem Kilometer in mir aus. Aggression pur um mich herum.

Dennoch bleibt der erfahrene Frieden in mir. Ich bin glücklich. Das Packen des Koffers fällt mir nun deutlich leichter, auch wenn ich immer noch das ungute Gefühl verspüre, etwas Wichtiges vergessen zu haben. Doch morgen, da geht es mit dem Zug nach Sylt. Der traditionelle Syltlauf über 34,5 km, den ich so liebe, ruft. An der Reise dorthin und an dem Lauf kann nichts Verschwiegenes in meiner Familiengeschichte etwas ändern. Das ist mein Glück!

Und 2026, da wird der Lauf etwas ganz Besonderes: Vater-Tochter Urlaub und gemeinsam dort laufen. Ich freue mich wie Bolle. Familienglück pur.

*https://www.geo.de/natur/wirksame-duftstoffe--wie-der-wald-uns-heilt-30492282.html

** Forschung: Epigenetik - Epigenetik - Forschung - Natur - Planet Wissen

Rüdiger Schaller - Autor des Buches "In die Stille".

01.08.2025

Syltlauf - mal ganz anders / Reflektionen | ruedigerschaller.de

Syltlauf 2025 – unter guter Flagge / Reflektionen | ruedigerschaller.de

Συναισθηματική κληρονομιά – η κρυμμένη δύναμη της καταγωγής μας Ψυχρός θυμός για τον εαυτό μου, απόλυτη απελπισία: Γιατί δεν μπορώ να ετοιμάσω μια βαλίτσα για ένα πενθήμερο ταξίδι με χαλαρό τρόπο! Για άλλη μια φορά, εγώ, ο έμπειρος διευθυντής έργου, βρίσκομαι αντιμέτωπος με ένα προφανές αίνιγμα: Γιατί δεν μπορώ να το κάνω αυτό; Είναι μόνο πέντε μέρες! Ποια είναι η πηγή αυτού του πανικού που με κατακλύζει συνεχώς όταν ετοιμάζω τη βαλίτσα μου; Χρειάζομαι ένα διάλειμμα. Το βλέμμα μου περιπλανιέται έξω από το παράθυρο, προς το κοντινό δάσος της πόλης. Έβρεχε νωρίτερα, αλλά τώρα ο ήλιος λάμπει. Από μια ιδιοτροπία, πηγαίνω στη Vespa μου και οδηγώ προς το δάσος.

Από το πάρκινγκ εκεί στην άκρη, ξεκινάει ένας πλατύς δρόμος προς το δάσος, περιβεβλημένος από ψηλά, επιβλητικά φυλλοβόλα δέντρα. Μίξη δάσους. Φαίνεται σαν να εισέρχομαι σε έναν καθεδρικό ναό. Μέσα από το φύλλωμα των φύλλων διαθλούνται οι ακτίνες του ήλιου. Επιβραδύνω το βήμα μου, μετρώ τα βήματά μου με την αναπνοή μου. Έτσι γίνομαι πιο ήρεμος. Εισπνέω βαθιά τον αέρα που είναι εμπλουτισμένος με ιόντα, ξεχνώ το άσθμα μου. Μετά από λίγο φτάνω στον αγαπημένο μου κορμό, μια κομψή βελανιδιά.

Μεταξύ των μεγάλων ριζών τους, βάζω το μαξιλάρι μου και κάθομαι. Ξαπλώνω στον γερό κορμό τους. Μου δίνει στήριξη, σε αυτόν μπορώ να εμπιστευτώ. Παρακολουθώ για λίγο το παιχνίδι του ήλιου ανάμεσα στα δέντρα, από τα φύλλα σταγόνες τελευταίου βροχής κατέρχονται. Το σχεδόν μαγικό παιχνίδι των διαφορετικών τόνων του πράσινου εδώ μέσα στο δάσος με μαγεύει. Τα πουλιά τραγουδούν τα τραγούδια τους, ένας κοντινός χείμαρρος γουργουρίζει και κυλά αδιάφορα. Τα φύλλα θροΐζουν ήσυχα στον άνεμο.

Αναπολώντας, τεντώνω τα χέρια μου μπροστά μου και τα γεμίζω με χώμα δάσους. Το μυρίζω. Μια έντονη μυρωδιά. Μικρόβια και βακτήρια σε αφθονία. Αναδομούν συνεχώς όλη την ύλη. Ο χούμος ζει. Γόνιμα θρεπτικά στοιχεία.*Θα γίνω στοχαστικός: Ήδη η εβραϊκή γλώσσα ξέρει ότι είμαστε όντα της γης. Ο Αδάμ, ο άνθρωπος, φτιαγμένος από χώμα. Με την θεία αναπνοή. Πρόκειται για την ουσία της ύπαρξής μας. Γη σε γη, σκόνη σε σκόνη. Είμαι από χώμα φτιαγμένος και θα γίνω πάλι χώμα.Ωστόσο, ο δρόμος αυτής της γνώσης από το κεφάλι στην καρδιά δεν είναι εύκολος.

Μέσα μου αναβλύζει μια σκέψη: Αυτή η μυστηριώδης εμπειρία που είχα νωρίτερα κατά την ώρα της συσκευασίας, το ασυνείδητο στην καθημερινότητα, δεν έχει να κάνει ούτε με προγεννητικές ρυθμίσεις, ούτε με πρώιμες εμπειρίες σύνδεσης, ούτε με την κοινωνικοποίηση μέσα στην οικογενειακή δομή. Όχι, εδώ για μένα δρα η επιγενετική: "Τα τραύματα δεν προκαλούν μόνο σημάδια στην ψυχή, αλλά και σημάδια στο γενετικό υλικό." Ποια τραύματα άραγε εξακολουθούν να δρουν μέσα μου; Υπάρχει θεραπεία για τα σημάδια στο γενετικό μου υλικό, από τα οποία δεν γνωρίζω τίποτα; Ποια είναι η επίδραση αυτών των τραυμάτων σε ασυνείδητο επίπεδο; Τρομακτικό, τι μπορεί να διαμένει εκεί. Παρηγοριά μου: Ο Θεός διορθώνει και τις στραβές γραμμές. Απολαμβάνω ξανά την πλούσια φύση που με περιβάλλει και απορροφώ την ομορφιά της μέσα μου. Μετά από λίγο επιστρέφω στη Vespa μου. Πολύ χαλαρά επιστρέφω σπίτι, μέσα από την ορμητική κυκλοφορία. Βαθιά ειρήνη επεκτείνεται μέσα μου με κάθε χιλιόμετρο. Καθαρή επιθετικότητα γύρω μου.

Παρά ταύτα, παραμένει η ειρηνική εμπειρία μέσα μου. Είμαι ευτυχισμένος. Το να ετοιμάσω τη βαλίτσα μου τώρα μου φαίνεται σαφώς πιο εύκολο, αν και εξακολουθώ να νιώθω την άβολη αίσθηση ότι έχω ξεχάσει κάτι σημαντικό. Αλλά αύριο, θα πάμε με το τρένο στη Συλτ. Ο παραδοσιακός αγώνας Συλτ 34,5 χιλιομέτρων, που αγαπώ τόσο πολύ, με προσκαλεί. Απο κανένα κρυφό στοιχείο στην οικογενειακή μου ιστορία δεν μπορεί να αλλάξει το ταξίδι εκεί και τον αγώνα. Αυτό είναι η ευτυχία μου!

Και το 2026, ο αγώνας θα είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο: διακοπές πατέρα και κόρης και θα τρέξουμε μαζί εκεί. Ανυπομονώ πάρα πολύ. Καθαρτήρια οικογενειακή ευτυχία.

Ρούντιγκερ Σάλερ - Συγγραφέας του βιβλίου "Στη Σιωπή". 01.08.2025