Kreta: Erdbeben im Paradies – erste große Risse. / Κρήτη: Σεισμός στον παράδεισο – πρώτες μεγάλες ρωγμές.

Innerlich bin ich schon angekommen: Die ganze Umgebung, ich kann sie schon jetzt förmlich riechen, sehen und schmecken. Ja, das Salzwasser auf den Lippen, Rethymno im Blick. Die venezianische Festung, das Fortezza. Dann die weißen Berge, die sich majestätisch hinter der Stadt erheben und noch so viel mehr. Die Palmen, die ganze Vegetation. Farbenspiele, schon die unterschiedlichen Farbtöne des Meeres, das am Horizont den Himmel küsst. Hin und wieder Kumuluswolken am Himmel, wie gemalt. Auf meiner Stirn brennt inzwischen die Sonne. Schnell eintauchen in das kühlende Wasser zur Erfrischung. Dann weiter von den Wellen treiben lassen, geborgen in dem so klaren sauberen und weichen Wasser des Kretischen Meeres. Später gehe ich in Gedanken in die lebendigen und quirligen Gassen in Rethymno, überall herzliche Menschen. Freundlich, nicht übergriffig. Respektvoll auf Augenhöhe. Was für eine Kombination: Historie und Moderne. Tradition wird hier noch im guten Sinne gelebt. Dann die Schönheit des Fortezza´s. Atemberaubend und unvergessliche Ausblicke. Über die Stadt, über das Meer, auf die Berge, die ganze Umgebung. Tief Einatmen und die Seele weitet sich. Das muss ein Vorhof zum Paradies sein. So muss es dort auch schmecken: Unvergleichlich leckeres Essen in den Tavernen vor Ort, vor allem bei Finikas und bei Marem, das sind meine Lieblingstavernen. Mir kommt ein kurzes Gespräch mit Kiriakos in den Sinn: „Warum kommst Du immer wieder, nun schon so oft?“ so lautete seine erste Frage nach einem Wiedersehen. Da wurde mir schlagartig klar: Neben der so tollen Natur – schon wieder blitzt Vorfreude auf eine Wanderung durch die so beindruckende Samariaschlucht in mir auf – und der Historie die Insel: Es sind die Menschen hier! Ja, den Unterschied zu so vielen Lokationen auf der Welt, den machen die Menschen. So offen, herzlich und hilfsbereit in jeder Situation. Ohne sich zu verbiegen. Das ist der Unterschied. So wird der Urlaub wie eine Heimkehr nach Hause. Alles ist Vertraut, ich bin willkommen. Von Herzen. Das ist es, das ist der Unterschied.

Es ruckelt kurz, ich tauche aus meinen Erinnerungen und Gedanken auf. Das Taxi hat den Flughafen erreicht. Gepäck raus aus dem Taxi und einchecken. So früh morgens auch in Frankfurt kein Problem. Kaum im Flugzeug angekommen, schweifen meine Gedanken wieder ab. Bald bin ich in der Homebase, dem Ruheort und Ausgangspunkt für Entdeckungstouren. Gleich dem Basislager von Bergsteigern. Von dort aus gibt es neben den so nötigen Ruhephasen, so vieles zu entdecken auf Kreta. Langt dafür ein Menschenleben aus?

Zurück zur Realität: Schon beim Gedanken aus das Frühstücksbuffet im Basislager läuft mir das Wasser im Munde zusammen. Ich freue mich auf die Menschen dort in dem Hotel. Ob Reinigungs- oder Servicekraft: Alle sind herzensgute Menschen, extrem engagiert, ordentlich und sehr fleißig. Diese Menschen hatten mich bei meinen Aufenthalten schon so oft ein Stück begleitet. Werden alle wieder dort sein? Meine Vorspannung steigt. Kaum in Heraklion angekommen: Schnelle Bereitstellung der Koffer – warum geht das hier in Griechenland im Gegensatz zu Frankfurt so reibungslos und schnell? Stavros, mein Freund und Taxifahrer wartet schon auf mich. Ab geht´s zur Unterkunft. Eine Stunde Fahrt durch die atemberaubende Naturlandschaft. Hin zu einem kleinen Vorort von Rethymno. Ein Lächeln läuft aus meinem Bauch hinaus auf meine Lippen: Ja, da ist alles bekannt, die kleinen Straßen, die Geschäfte, die Tavernen. Es ist wie ankommen in der Heimat. Auch die kleine Reihe von Plamen vor dem Hotel winkt mir zur Begrüßung im Wind zu; so mein Eindruck.

Kaum im Hotel angekommen: Freudige und herzliche Begrüßung, man kennt sich. Doch etwas anderes schleicht sich ein, leise, heimlich: Warum ist Dimitra, die so herzensgute und tolle Köchin nach ein paar wenigen Tagen plötzlich nicht mehr da? Ihr strahlendes Lächeln und warmherzige Begrüßung morgens – sie fehlt. Es ist, als ob mit ihr ein Teil einer Familie gegangen wäre. Leer. Die neuen Menschen, denen fehlt diese Art. Es ist diese Art der Kommunikation von Dimitra, mit dem der Tag schon mit der Begrüßung ein guter Tag wird. Die Servicekräfte beim Frühstück, freundlich und hilfsbereit wie immer, doch die Augen sind voller Tränen, die nicht geweint werden dürfen. Da wird mir bewusst, dass die Reinigungskräfte sich im Verhalten verändert haben. Es sind keine der freundlichen kurzen Gespräche mehr wirklich möglich. Schnelles und effizientes Abarbeiten der Aufgaben. Abwehr von Kontakt auf einer tieferen Ebene. Es kälter geworden im Paradies. Es fühlt sich, an, als wären Erschütterungen, wie bei einem Erdbeben, durch das gesamte Personal gegangen. Warum? Wirken etwa auch hier – um im biblischen Bild der Vertreibung aus dem Paradies zu bleiben – Schlangenkräfte? (separate Blogeintrag, der Link ist am Ende aufgeführt). Schlangenkräfte sind Kräfte, die das Schöne und Gute, die Einheit, spalten wollen. Vertreibung aus dem Paradies. Mir kommen schlagartig Gedanken aus meinem so langen Berufsleben im Investmentbanking. Es ging da zum Beispiel um Zerteilen gute gewachsener Strukturen und das Herrschen über abhängige Mitarbeiter. Redeverbot untereinander, anschwärzen von Mitarbeitern auf höherer Führungsebene. Drohungen, bei Verstößen mit sofortiger Entlassung und mehr. Alles schon erlebt und noch viel mehr. Irgendwie erschreckt mich das. Ist das tatsächlich auch hier die neue Realität? Wird künftig nur noch ein rein auf Ertrag ausgerichtetes Management aktiv sein? Auf jeden Fall hat schon mal das Frühstücksbuffet etwas an Qualität eingebüßt. Kunstvoll drapiere Wurst – doch keine klare Portionierung mehr für mich möglich. Der Korb mit den Brötchen steht nun woanders, ich brauche zwei Tage um den wieder zu finden; mein Problem. Aber auch die Erdbeeren, vorher gut geputzt, nun muss ich sie selber putzen. In der Summe kaum Qualitätsverlust, nur anderes hingestellt. Warum laufen an dem Tag Mitarbeiterinnen herum, um das Buffet mit Handys zu filmen? Erfolgsmeldungen an der Top-Management? Keine Ahnung, aber es ist schon merkwürdig, beklemmend.

Nun, irgendwie durchwebt dieses beklemmende Gefühl, dass sich etwas grundlegend ändert, durch die Tage. Ab und an mit einigen Urlaubern aus Deutschland kurz ins Gespräch gekommen, fast alle kamen irgendwann auf den Punkt, dass die neue Managerin nicht jedem sympathisch ist und dass sie auf etliche übergriffig wirkt.

Dennoch: Alle Bitten – Taxi, Mietwagen, Übersetzung am Telefon für einen Einkauf und die Vermittlung eines Zahnarztes – Notfall – liefen super gut. Viele gute Erlebnisse, zu Wasser und auf dem Land in Rethymno, eine Wanderung durch die Samariaschlucht – da gibt es in Kürze einen separaten Blog - und einiges mehr wurden durchgeführt. Das Töpferdorf Margarítes wurde entdeckt – wenn die Transportmöglichkeiten hinreichend gewesen wäre, wäre das Dorf jetzt leergekauft. Toll, jede Töpferei hat einen ganz eigenen Stil und stellt liebevoll Unikate her.

Ein Blick an dieser Stelle nochmals auf das Essen. Ist es gut oder schlecht, dass ich innerhalb von zwei Wochen vier Kilo zugenommen habe? Das liegt dann doch wohl an dem leckeren und frischen Essen hier auf Kreta. Nun, nach zwei bis drei Wochen bin ich wohl wieder auf dem Ausgangspunkt angekommen. Also keine Panik.

Noch ein Blick zurück auf das Basislager, das Hotel Atermono. Fünf Sterne, zu Recht. Schon alleine die Lage ist für Erholung suchende Urlauber traumhaft: 50 Meter zum Strand, dort saubere Liegen für die Hotelgäste. Tja, dann 50 Meter zur ersten Taverne – Finikas. Jedes Jahr eine zumindest kleine Steigerung der Qualität des Essens. Atermono ist so gut abgeschottet, dass noch nicht mal der Straßenlärm der Hauptstraße bis zum Hotel dringt. Ab 22:00 Uhr ist die Poolbar auf dem Dach geschlossen. Rücksichtnahme auf die ruhesuchenden Gäste. Es ist auch keine der großen Hotelburgen sondern klein und sehr fein. Kein Massentourismus. Alles in der Summe ideal für mich. Und hatte ich über die Jahre sehr gute Kontakte zu den herzlichen Menschen, die uns alles möglich machen, dass es uns gut geht, aufgebaut. Beim nächsten Urlaub werde ich dennoch mit gemischtem Gefühl anreisen. Hat das Hotel das Alleinstellungsmerkmal, das es Griechen sind, die dort Arbeiten noch? Oder reduziert es sich auf Normalmaß, das man überall in der Welt findet? Ich denke da an mein Gespräch mit Kiriakos, bin gespannt und trotz allem Hoffnungsvoll. Dieses Jahr – trotz Erdbeben (keine Schäden), Saharasturm und -staub – mal wieder tiefenentspannt und gut erholt voller Elan gut zu Hause angekommen. Doch dieses Mal war Stavros nicht da, um die Fahrt zum Flughafen durchzuführen – sein Auto hatte am Samstag vor der Abreise einen Kupplungsschaden. Keine Panik, keine Sorge: Ein Freund von ihm kam und übernahm die Fahrt. Auf die Griechen und deren Wort, da kann man sich verlassen! Das ist eben eines der Merkmale, welches die Menschen hier so auszeichnen. Auch der Transport vom Sperrgepäck hatte sehr gut funktioniert; es musste doch was in Margarítes eingekauft werden. Ein Unikat eben. Schockverliebt. Nun, das Sperrgepäck musste dann auch von Frankfurt nach Wiesbaden transportiert werden. Auf der Fahrt zurück, gerade in Wiesbaden ist mir ein gravierender Unterschied aufgefallen: Auf Kreta ist der Straßenverkehr aus kühler ordnungspolitischer deutscher Sicht einfach chaotisch. Doch es ist ein „Leben und Leben lassen“. Nur tiefentspannt kommt man zu Ziel, das tut gut. Ganz anders in Deutschland: Aggressives und rücksichtsloses Fahren, rechthaberisches Gebaren. Nicht schön.

Mit Blick auf Kreta: Hoffentlich werden die Risse im Paradies, ausgelöst durch das Erdbeben, doch wieder gekittet. Das wäre so schön für alle Beteiligten.

Rüdiger Schaller 30.05.2025 - Autor des Buches: In die Stille

p.s. Abschluss noch eine Info nach einem kurzen Gespräch mit Dimitra: Sie hat einen neuen Job bekommen, wie kann es bei ihren Qualitäten auch anderes sein. Und das zu besseren Konditionen. Für sie freue ich mich.

Das abgrundtief Böse / Το αβυσσαλέο κακό / Reflektionen | ruedigerschaller.de

Weiter Impressionen am Ende - Περισσότερες εντυπώσεις στο τέλος

Κρήτη: Σεισμός στον παράδεισο – πρώτες μεγάλες ρωγμές.

Ένα εκκωφαντικό μεταλλικό πιπίρισμα με ξυπνάει από βαθειά ύπνο. Αμείλικτος, σκληρός και ολοένα και πιο δυνατός είναι ο ήχος. Ωχ, μου γίνεται σαφές: Ο ξυπνητής έχει χτυπήσει. Όχι! Όχι, θέλω να κοιμηθώ ακόμα, είμαι εξουθενωμένος. Γυρίζω ξανά στο κρεβάτι. Αλλά το κουδούνισμα γίνεται ολοένα και πιο επεμβατικό: 03:00 τα ξημερώματα. Με διαπερνά ένας φόβος. Πρέπει να σηκωθώ, στις 04:00 έρχεται το ταξί για το αεροδρόμιο. Έτσι, βγαίνω από το κρεβάτι και ετοιμάζομαι για το ταξίδι. Με τον πρώτο καφέ, η προσμονή για τις διακοπές πλημμυρίζει την βαριά νύστα μου. Ουάου, σε λίγο φεύγουμε για την Κρήτη! Πόσες φορές είναι αυτό, τελικά; Στη σκέψη των διακοπών, υπάρχει μόνο καθαρή προσμονή, που διαποτίζει το σώμα μου, μέχρι το τελευταίο κύτταρο. Καμία νύστα πια. Γρήγορα πακετάρω τα τελευταία πράγματα και φεύγουμε για το αεροδρόμιο.

Εσωτερικά έχω ήδη φτάσει: Ολόκληρο το περιβάλλον, μπορώ ήδη να το μυρίσω, να το δω και να το γευτώ. Ναι, το αλμυρό νερό στα χείλη, το Ρεθύμνο στο οπτικό μου πεδίο. Το ενετικό φρούριο, το Φορτέτζα. Μετά τα λευκά βουνά που υψώνονται με κομψότητα πίσω από την πόλη και τόσα πολλά άλλα. Οι φοίνικες, η ολόκληρη βλάστηση. Παιχνίδια χρωμάτων, ακόμα και οι διαφορετικές αποχρώσεις της θάλασσας, που φιλά τον ουρανό στον ορίζοντα. Πότε πότε κατά κύματα, όπως ζωγραφισμένα. Πλέον ο ήλιος καίει στο μέτωπό μου. Γρήγορα να βυθιστώ στο δροσερό νερό για να ανανεωθώ. Στη συνέχεια να αφήσω τον εαυτό μου να παρασυρθεί από τα κύματα, ασφαλής σε αυτό το τόσο καθαρό και μαλακό νερό της Κρητικής θάλασσας. Αργότερα, σκέφτομαι τους ζωντανούς και ζωηρούς δρόμους στο Ρεθύμνο, παντού φιλικοί άνθρωποι. Ευγενικοί, όχι επιθετικοί. Με σεβασμό. Στο ύψος των ματιών. Τι συνδυασμός: Ιστορία και Μοντέρνα. Η παράδοση ζει εδώ ακόμη με την καλή έννοια. Και η ομορφιά του Fortezza. Ανεπαίσθητες και αξέχαστες θέες. Πάνω από την πόλη, πάνω από τη θάλασσα, στα βουνά, σε ολόκληρη την περιοχή. Βαθιά εισπνοή και η ψυχή επεκτείνεται. Αυτό πρέπει να είναι μια αυλή του παραδείσου. Έτσι πρέπει να είναι και η γεύση εκεί: Απαράμιλλα νόστιμο φαγητό στις ταβέρνες της περιοχής, κυρίως στον Φινίκα και στη Μάρεμ, αυτές είναι οι αγαπημένες μου ταβέρνες. Μου έρχεται στο μυαλό μια σύντομη συζήτηση με τον Κυριάκο: «Γιατί έρχεσαι πάντα ξανά, ήδη τόσες φορές;» ήταν η πρώτη του ερώτηση μετά την επανασύνδεση. Τότε μου έγινε αμέσως σαφές: Εκτός από την τόσο υπέροχη φύση - και πάλι αναβλύζει η προσμονή για μια πεζοπορία μέσα από την τόσο εντυπωσιακή. Η χαρά της Σαμάριας μέσα μου – και η ιστορία του νησιού: Είναι οι άνθρωποι εδώ! Ναι, η διαφορά σε τόσες πολλές τοποθεσίες στον κόσμο την κάνουν οι άνθρωποι. Τόσο ανοιχτοί, εγκάρδιοι και πρόθυμοι να βοηθήσουν σε κάθε κατάσταση. Χωρίς να παραμορφώνονται. Αυτή είναι η διαφορά. Έτσι οι διακοπές γίνονται σαν μια επιστροφή στο σπίτι. Όλα είναι οικεία, είμαι καλοδεχούμενος. Από καρδιάς. Αυτό είναι, αυτή είναι η διαφορά.

Κουνιέται λίγο, βγαίνω από τις αναμνήσεις και τις σκέψεις μου. Το ταξί έχει φτάσει στο αεροδρόμιο. Βγάζω τις αποσκευές από το ταξί και κάνω check-in. Έτσι νωρίς το πρωί, ούτε στη Φρανκφούρτη υπάρχει πρόβλημα. Μόλις φτάσω στο αεροπλάνο, οι σκέψεις μου απομακρύνονται και πάλι. Σύντομα θα είμαι στη βάση, το ήρεμο μέρος και σημείο εκκίνησης για εξερευνήσεις. Σαν τη βάση των ορειβατών. Από εκεί, εκτός από τις τόσο απαραίτητες φάσεις ξεκούρασης, υπάρχουν τόσα πολλά να ανακαλύψεις στην Κρήτη. Φτάνει άραγε μία ανθρώπινη ζωή γι' αυτό;

Επιστροφή στην πραγματικότητα: Ήδη στη σκέψη για το πρωινό μπουφέ στο βασικό στρατόπεδο μου τρέχουν τα σάλια. Ανυπομονώ να δω τους ανθρώπους εκεί στο ξενοδοχείο. Είτε καθαρίστριες είτε εργαζόμενοι στο σέρβις: όλοι είναι καλοί άνθρωποι, εξαιρετικά αφοσιωμένοι, τακτικοί και πολύ εργατικοί. Αυτοί οι άνθρωποι με συνόδευσαν πολλές φορές κατά τη διάρκεια των διαμονών μου. Θα είναι όλοι πάλι εκεί; Η ανυπομονησία μου μεγαλώνει. Μόλις φτάνω στο Ηράκλειο: Γρήγορη παραλαβή των αποσκευών - γιατί εδώ στην Ελλάδα γίνεται τόσο ομαλά και γρήγορα σε αντίθεση με τη Φρανκφούρτη; Ο Σταύρος, ο φίλος μου και ταξιτζής, με περιμένει ήδη. Πάμε προς την κατάλυση. Μια ώρα οδήγηση μέσα από την εντυπωσιακή φυσική τοπίο. Προς μια μικρή προάστια της Ρεθύμνου. Ένα χαμόγελο αναβλύζει από την κοιλιά μου στα χείλη μου: Ναι, όλα είναι γνωστά, οι μικροί δρόμοι, οι Καταστήματα, που είναι ταβέρνες. Είναι σαν να φτάνεις στην πατρίδα. Η μικρή σειρά από Πλάμεν μπροστά από το ξενοδοχείο μου κουνάει χαιρετισμό στον άνεμο; Έτσι είναι η εντύπωσή μου.

Μόλις φτάσαμε στο ξενοδοχείο: Χαρούμενος και ζεστός χαιρετισμός, γνωριζόμαστε. Όμως κάτι άλλο εισβάλλει, σιγά-σιγά και μυστικά: Γιατί η Δημητρούλα, η τόσο καλή στην καρδιά και εξαιρετική μαγείρισσα, ξαφνικά δεν είναι πια εδώ μετά από λίγες μόνο μέρες; Το φωτεινό της χαμόγελο και ο θερμός χαιρετισμός της το πρωί – λείπει. Είναι σαν να έφυγε μέρος της οικογένειας μαζί της. Κενό. Οι νέοι άνθρωποι δεν έχουν αυτό το είδος. Είναι αυτό το είδος επικοινωνίας της Δημητρούλας που κάνει την ημέρα να ξεκινά καλά και μόνο με τον χαιρετισμό. Οι υπηρέτες στο πρωινό, φιλικοί και πρόθυμοι όπως πάντα, όμως τα μάτια τους είναι γεμάτα δάκρυα που δεν πρέπει να χυθούν. Συνειδητοποιώ ότι οι καθαρίστριες έχουν αλλάξει συμπεριφορά. Δεν είναι πια δυνατές οι φιλικές σύντομες συνομιλίες. Γρήγορη και αποτελεσματική εκτέλεση των καθηκόντων. Απόρριψη επαφής. σε μια βαθύτερη διάσταση. Έχει γίνει πιο κρύο στον Παράδεισο. Ήδη νιώθουμε ότι έχουν υπάρξει ταραχές, όπως στη διάρκεια ενός σεισμού, σε όλο το προσωπικό. Γιατί; Υπάρχουν και εδώ – για να παραμείνουμε στην βιβλική εικόνα της εξορίας από τον Παράδεισο – δυνάμεις φιδιών; (χωριστή ανάρτηση μπλογκ, ο σύνδεσμος αναφέρεται στο τέλος). Οι δυνάμεις των φιδιών είναι δυνάμεις που θέλουν να διασπάσουν το όμορφο και το καλό, την ενότητα. Εξορία από τον Παράδεισο. Μου έρχονται ξαφνικά στο μυαλό σκέψεις από την τόσο μακρά επαγγελματική μου ζωή στον τομέα της επενδυτικής τραπεζικής. Αφορούσαν π.χ. το να κομματιάζουν καλές δομές που έχουν αναπτυχθεί και να ασκούν κυριαρχία σε εξαρτώμενους υπαλλήλους. Απαγόρευση ομιλίας μεταξύ τους, καταγγελία υπαλλήλων σε υψηλότερα επίπεδα διοίκησης. Απειλές, σε περίπτωση παραβάσεων, με άμεση απόλυση και άλλα. Τα έχω ζήσει όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Κά somehow με τρομάζει αυτό. Είναι αυτό πραγματικά και Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα; Θα είναι στο μέλλον μόνο μια καθαρά κερδοσκοπική διαχείριση ενεργή; Σε κάθε περίπτωση, το πρωινό μπουφέ έχει ήδη χάσει λίγο από την ποιότητά του. Το κρέας είναι καλλωπισμένο, αλλά δεν μπορώ πια να έχω σαφή μερίδα. Το καλάθι με τα ψωμάκια είναι τώρα αλλού, χρειάστηκα δύο μέρες για να το ξαναβρώ. Το πρόβλημά μου. Αλλά και οι φράουλες, που πριν ήταν καλά καθαρισμένες, τώρα πρέπει να τις καθαρίσω μόνος μου. Στο σύνολό του, υπάρχει ελάχιστη απώλεια ποιότητας, απλώς τα έχουν τοποθετήσει αλλού. Γιατί εκείνη την ημέρα κυκλοφορούν υπάλληλοι με κινητά τηλέφωνα για να τραβούν βίντεο το μπουφέ; Αναφορές επιτυχίας στη διοίκηση και στη διαχείριση; Δεν έχω ιδέα, αλλά είναι περίεργο, ανησυχητικό.

Τώρα, κάπως αυτό το καταθλιπτικό συναίσθημα ότι κάτι θεμελιώδες αλλάζει διαπερνά τις μέρες. Περνώντας κάποιες φορές σε συνομιλία με μερικούς τουρίστες από τη Γερμανία, σχεδόν όλοι κατέληξαν στο ότι η νέα διευθύντρια δεν είναι συμπαθής σε όλους και ότι φαίνεται αρκετά επιθετική.

Παρ' όλα αυτά: Όλες οι αιτήσεις - ταξί, ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα, μετάφραση μέσω τηλεφώνου για μια αγορά και η διαμεσολάβηση ενός οδοντιάτρου - έκτακτης ανάγκης - πήγαν εξαιρετικά καλά. Πολλές καλές εμπειρίες, στη θάλασσα και στην ξηρά, στο Ρέθυμνο, μια πεζοπορία μέσα από το φαράγγι της Σαμαριάς - σύντομα θα υπάρξει ένα ξεχωριστό μπλογκ γι' αυτό - και πολλά ακόμα πραγματοποιήθηκαν. Το χωριό αγγειοπλαστικής Margarítes ανακαλύφθηκε - αν οι δυνατότητες μεταφοράς ήταν επαρκείς, το χωριό θα είχε αγοραστεί ήδη. Υπέροχο, κάθε αγγειοπλαστείο έχει το δικό του μοναδικό στυλ και δημιουργεί με αγάπη μοναδικά κομμάτια.

Μια ματιά σε αυτό το σημείο και πάλι στο φαγητό. Είναι καλό ή κακό που μέσα σε δύο εβδομάδες έχω βάλει τέσσερα κιλά; Νομίζω ότι αυτό οφείλεται στο νόστιμο και φρέσκο φαγητό εδώ στην Κρήτη. Λοιπόν, μετά από δύο με τρεις εβδομάδες μάλλον θα επιστρέψω στο αρχικό μου σημείο. Άρα, μη πανικοβάλλεστε.

Μια τελευταία ματιά πίσω στο βασικό στρατόπεδο, το ξενοδοχείο Atermono. Πέντε αστέρια, δικαίως. Μόνο η τοποθεσία είναι ονειρεμένη για τους παραθεριστές που αναζητούν χαλάρωση: 50 μέτρα από την παραλία, εκεί καθαρές ξαπλώστρες για τους επισκέπτες του ξενοδοχείου. Λοιπόν, 50 μέτρα στην πρώτη ταβέρνα – Finikas. Κάθε χρόνο μια τουλάχιστον μικρή αύξηση της ποιότητας του φαγητού. Το Atermono είναι τόσο καλά απομονωμένο, που ούτε ο θόρυβος του δρόμου της κύριας οδού φτάνει στο ξενοδοχείο. Από τις 22:00 η πισίνα μπαρ στην ταράτσα κλείνει. Σεβασμός στους επισκέπτες που αναζητούν ησυχία. Δεν είναι επίσης μία από τις μεγάλες τουριστικές πύργοι αλλά μικρό και πολύ κομψό. Καθόλου μαζικός τουρισμός. Όλα στο σύνολό τους είναι ιδανικά για μένα. Και με τα χρόνια έχτισα πολύ καλές επαφές με τους θερμούς ανθρώπους που μας κάνουν όλα δυνατά, ώστε να περνάμε καλά. Στην επόμενη διακοπή θα ταξιδέψω ωστόσο με ανάμικτα συναισθήματα. Έχει το ξενοδοχείο αυτό το χαρακτηριστικό που είναι οι Έλληνες που δουλεύουν εκεί; Ή περιορίζεται σε ένα κανονικό επίπεδο που μπορείς να βρεις παντού στον κόσμο; Σκέφτομαι τη συζήτησή μου με τον Κυριάκο, είμαι περίεργος και παρά τις δοκιμασίες ελπίζω ακόμη. Φέτος – παρά τους σεισμούς (χωρίς ζημιές), τις καταιγίδες της Σαχάρας και τη σκόνη – ξανά ήρθα σπίτι ήρεμος και καλά ξεκούραστος γεμάτος ενέργεια. Αλλά αυτή τη φορά ο Σταύρος δεν ήταν εκεί για να με μεταφέρει στο αεροδρόμιο – το αυτοκίνητό του υπήρξε πρόβλημα με τον συμπλέκτη το Σάββατο πριν αναχωρήσουμε. Καμία πανικό, καμία ανησυχία: Ένας φίλος του ήρθε και ανέλαβε τη διαδρομή. Στους Έλληνες και τον λόγο τους, μπορείς να βασιστείς! Αυτό είναι ένα από τα χαρακτηριστικά που κάνουν τους ανθρώπους εδώ να ξεχωρίζουν. Επίσης η μεταφορά της παραπανίσιας αποσκευής. λειτουργούσε πολύ καλά. Έπρεπε να αγοραστεί κάτι στη Μαργαρίτα. Ένα μοναδικό κομμάτι. Σοκαριστικά ερωτευμένος. Λοιπόν, τα υπερβολικά αποσκευές έπρεπε επίσης να μεταφερθούν από τη Φρανκφούρτη στη Βιßteντα. Στο δρόμο της επιστροφής, μόλις στη Βιßteντα παρατήρησα μια σοβαρή διαφορά: στην Κρήτη η κυκλοφορία είναι απλά χαοτική από την ψύχραιμη και πολιτισμένη γερμανική οπτική γωνία. Αλλά είναι ένα "ζεις και αφήνεις να ζήσεις". Μόνο με βαθιά χαλάρωση φτάνεις στο στόχο, είναι ευχάριστο. Τελείως διαφορετικά στη Γερμανία: επιθετική και απερίσκεπτη οδήγηση, δικαστική συμπεριφορά. Δεν είναι ωραίο.

Με θέα την Κρήτη: Ελπίζω ότι οι ρωγμές στον παράδεισο, που προκλήθηκαν από τον σεισμό, θα ξαναεπισκευαστούν. Θα ήταν τόσο όμορφο για όλους τους εμπλεκόμενους.Ρούντιγκερ Σάλλερ 30.05.2025 - Συγγραφέας του βιβλίου: Στην σιωπήυ.γ. Ακόμη μια πληροφορία μετά από μια σύντομη συζήτηση με την Δήμητρα: Έχει βρει νέα δουλειά, πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά με τις ικανότητές της. Και με καλύτερους όρους. Χαίρομαι για εκείνη.

(Μετάφραση με Google-Translator)

Das abgrundtief Böse / Το αβυσσαλέο κακό / Reflektionen | ruedigerschaller.de