(Η μετάφραση στα ελληνικά έρχεται μετά το γερμανικό κείμενο) Kalte und heiße Schauer schütteln mich. Heiße und kalte Wut kocht abwechselnd hoch, doch nach einer Weile bleibt nur tiefe Resignation. Antriebslosigkeit. Unglaubliche und konstruierte Vorwürfe von meinem Arbeitgeber, übelste Machenschaften. Lug und Trug, Rufmord pur. Das Gift der Schlange breitet sich intern und bei Kunden aus. Unter dem Deckmantel reiner und edelster Absichten. Das Handeln ist diametral anders.
Scheinheilig! Schon wieder kocht Wut in mir auf, dieses Mal geboren aus Hilfslosigkeit. Was habe ich falsch gemacht? Ich zermartere mir mein Hirn. So viele Jahre mit vollem Einsatz und großem Erfolg für die Firma richtiggehend geackert. Und nun sind die Menschen, die mich bisher geführt und gesteuert hatten, wie ausgewechselt. Purer Vernichtungswillen blitzt aus jeder Handlung auf. Ist Gier ihr Motiv? Geboren aus mangelndem Selbstwert? Haben Sie überhaupt einen Funken Selbstreflektion? Nur sehr wenige Menschen haben in dieser Situation noch Rückgrat, Spreu trennt sich vom Weizen. Bittere Erfahrungen. Wie geht es weiter im Leben? Sozialer Abstieg ist vorprogrammiert, meine Kinder können es nicht fassen und stehen mit traurigen Augen vor mir. Mir steigen bei dem Anblick Tränen in die Augen. Vor einem Gericht, in der Gesamtschau, würde das ganze intrigante Lügengebäude wie ein Kartenhaus in sich zusammenfallen. Doch mir fehlt das nötige Geld, das ich für Anwälte erst mal vorlegen muss, vielleicht für Jahre erst einmal. Sie wissen das und wollen mich um jeden Preis vernichten. Ich weiß nicht weiter. Völlige Leere breitet sich in mir aus. Das agieren ist zutiefst Menschenverachtend.
Urplötzlich ein lautes Schrillen, uff mein Wecker! Mann, was für ein Alptraum. Irgendwas hatte früheres Erleben, nicht ganz verarbeitet, getriggert. Schweißgebadet stehe ich auf und gehe erst mal Duschen um wieder einen klaren Kopf zu bekommen. Das heiße Wasser rinnt von meinem Kopf über den ganzen Körper und weckt meine Lebensgeister. Der Traum verblasst und hat keine Macht mehr über mich. Ein Blick aus dem Fenster: Der Frühling steht vor der Tür, die Natur blüht in schönsten Farben auf. Spatzen und Meisen suchen eifrig Futter – sie sähen nicht und ernten doch.
Nach dem Frühstück, mit leckerem Müsli und einer Tasse starken Tee, gehe ich gestärkt in den Tag. Doch ein Gedanke bewegt mit noch immer: Gier, das war ein starkes Motiv im Traum. Ein Blick in die Welt: Es breitet sich ein entfesselter Kapitalismus zu Lasten der Schwachen aus. Alles getrieben von ausufernder Gier. Einer Gier, die Gemeinschaften und das Gemeinwohl zerfrisst. Die Gier: Eine der Todsünden, Machtmittel des Teufels. Und der Teufel ist auch heute sehr aktiv.
Sünde – die sieben Todsünden. Sie sind keine Erfindung des Christentums. Schon archaische Völker im alten Orient wussten, dass es besonders schwerwiegende Verfehlungen gab, mit denen sich der Mensch von seinem göttlichen Ursprung trennt. Doch in den letzten Jahrhunderten gab es eine Bewegung hin zur Zivilisierung der Sünde. Was einmal als unmissverständlich sündhaft galt, als böse, unmoralisch, gott- und menschenfeindlich, ist zu großen Teilen dramatisch umgewertet worden. Todsünden wurden nach und nach zu Tugenden – „Geiz ist geil“.
Geiz und Habgier haben viele Gesichter, gepaart mit der Sünde der Trägheit des Herzens: Die Trägheit nistet sich heute vor allem dort ein, wo sich der Rückzug aus der Verantwortung für den Nächsten als vorgeblich rationale Haltung, als Nichteinmischung tarnt. Trägheit ist heute vor allem Gleichgültigkeit. Sie zeigt sich im willentlichen Ignorieren fremder Schicksale. Sie ist die bequeme Neutralität, die uns nahelegt, uns rauszuhalten. Die Trägheit des Herzens – lassen wir uns noch berühren, von dem Leid in der Welt, der Not unseres Nächsten?
Das Konzept der Todsünden lädt ein, unsere Fähigkeit zum Bösen anzuerkennen und Verantwortung zu übernehmen. Wir "sündigen" nicht, weil uns gesellschaftliche Verhältnisse dazu zwingen. Die Todsünden legen unseren Charakter als Ganzes bloß – man kann sie nicht abspalten, rationalisieren oder trivialisieren.
Die Fähigkeit zum Bösen, zum abgrundtiefen Bösen, ist auch heute in uns – wir haben die Wahl, ob wir eine Grenze überschreiten oder nicht.
Tja, und wie agiere ich in dieser Welt, die so rau und kalt geworden ist? Rückzug ins Private? Es fühlt sich für mich so an, als ob ich täglich vor Prüfungen gestellt werde. Aufrecht und Standhaft bleiben, dabei auch immer wieder die eigenen Überzeugungen überprüfen. Erbarmen, Barmherzigkeit leben – wir sind alle irgendwann auf Nachsicht angewiesen. In einer Welt, die unheilig geworden ist, in der keiner Werte und Normen mehr herrschen und der Stärkere den Nächsten frisst. Aufrecht bleiben, auch wenn die Welt längst eine andere Sprache spricht. Mit all diesen Anfeindungen, persönlichen Angriffen und der unsäglichen Flut von Falschbehauptungen, bis hin zum Rufmord. Alles wird heute zum Kampf, fast jede Debatte ist binär – entweder dafür oder dagegen. Befeuert von den „sozialen“ Netzwerken und politischen Strategien. Angst und Verachtung treiben der Diskurs.
Standhaft bleiben, das erfordert Mut. Mut ist nichts was man besitzt. Mut muss gelernt werden, täglich. Immer, wenn wir uns ins Ungewisse wagen, wenn wir ein Risiko eingehen und unsere Komfortzone verlassen. Mut ist nicht die Abwesenheit von Angst, sondern die Überzeugung, dass etwas wichtiger ist als Angst. (F.D. Roosevelt). Es geht nicht um den so falsch verstandenen Heldenmut. Der führt zu einem so elendigen Tod oder Verkrüppelung auf den Schlachtfeldern dieser Welt. Der Mut den ich meine, ist ein leiser, alltäglicher Mut: Mut, geboren aus Vergebung und Mitgefühl. Er ist wie ein Muskel, der trainiert werden will. Bleiben und nicht gehen, auch wenn das einfacher wäre. Verzeihen, auch wenn in mir die Wut hochkocht. Eine Hand reichen, trotz Verletzung. Dabei machen auch Mutige Fehler, doch der Mutige wird immer für seinen Mut belohnt wird, so meine Erfahrung in vielen kleinen Dingen.
Den Lauf der Dinge werde ich nicht aufhalten, doch Wegsehen und schweigen, dass sind keine Optionen. Ich ringe darum, meinen Werten treu zu bleiben, auch wenn sich eine Kultur der Verachtung tief in unser Land und die Welt frisst. Manchmal muss man lange warten, um sich Gehör zu verschaffen; Kairos nennt man diesen Moment. Auch wenn ich im Recht bin, aber die Zeit ist nicht reif, dann verhallen meine Worte. Warten und den Mut trainieren; täglich. Und wenn die Zeit reif ist: Sprechen, Schreiben und was sonst noch angesagt ist tun.
Mein Motto: Als Christ habe ich keine Option auf Hoffnungslosigkeit. Gott hat uns Menschen nicht aufgegeben, Aufgeben gilt daher nicht, auch wenn es oft schwerfällt. Es geht um den Wesenskern unseres Seins. Um die Liebe. Im Lieben und im Trösten machen wir uns verwundbar. Nur der apathische Mensch ist bereits so verwundet, dass er sich zum Schutz seiner selbst in die absolute Teilnahmslosigkeit zurückgezogen hat. Jede Beziehung zu einem anderen Menschen macht uns verwundbar. Liebe heißt nie, Schmerzen zu vermeiden. Die Liebe ruft uns in eine unendliche Bewegung des Lebens hinein. Und sie macht uns aufmerksamer, nachdenklicher, empfindlicher und verwundbar. Doch darüber erhalten wir einen Geschmack des bergenden Erbarmens, in das wir eingebettet sind. So können wir aus der tiefsten Einsamkeit und Depression befreit werden: Wir sind mit unseren Grenzen und Begrenzungen angenommen; so wie wir sind.
Das gilt es zu fühlen, anzunehmen. In dieser Annahme werden wir in eine Bewegung mitgenommen, die uns zu den Menschen, zur Liebe hinführt. Das ist es, nachdem wir uns alle im Grunde unseres Herzens sehnen. So gehört es auf unserem Lebensweg dazu, die Verurteilung anderer Menschen und auch von sich selbst abzulegen. Die Welt und uns selbst ohne Verurteilungen zu sehen: Was für eine Quelle von Freude. Das ist schon mehr als ein Geschmack von einem „Zu Hause sein“ außerhalb der fassbaren Strukturen.
Innere Freiheit als Kraft, dabei die Welt mit gütigen Augen sehen. Annehmen des Lichts und des Schattens. Darüber tieferes Verständnis für die Schwäche entwickeln und Barmherzigkeit und Vergebung ins Leben tragen. Das tröstet und heilt, in seiner Zeit.
Wie tief verletzt, in ihrem Selbstwert und anderem, müssen die diensteifrigen und getreuen Paladine des Satans sein. Finden diese Menschen Trost? Finden Sie Halt, der über die Zeiten trägt? Ich weiß es nicht, ich gehe weiter meinen mir eigenen Weg. Richtung Heimat, nach Hause.
„Unruhig ist unser Herz, bis es Ruhe findet in dir, Gott.“ Dichtete Augustin
Rüdiger Schaller, 01.04.2025
Autor des Buches: In die Stille
Το αβυσσαλέο κακό
Κρύα και ζεστά ρίγη με ταρακουνούν. Ο ζεστός και ο κρύος θυμός βράζουν εναλλάξ, αλλά μετά από λίγο μένει μόνο μια βαθιά παραίτηση. Έλλειψη κινήτρων. Απίστευτες και κατασκευασμένες κατηγορίες από τον εργοδότη μου, οι πιο άθλιες μηχανορραφίες. Ψέματα και εξαπάτηση, καθαρή δολοφονία χαρακτήρων. Το δηλητήριο του φιδιού εξαπλώνεται εσωτερικά και μεταξύ των πελατών. Κάτω από το πρόσχημα των αγνών και ευγενών προθέσεων. Οι ενέργειες είναι διαμετρικά διαφορετικές.
Υποκριτικός! Ο θυμός ξαναβράζει μέσα μου, αυτή τη φορά γεννημένος από την αδυναμία. Τι έκανα λάθος; Μαζεύω τα μυαλά μου. Τόσα χρόνια σκληρής δουλειάς και μεγάλη επιτυχία για την εταιρεία. Και τώρα οι άνθρωποι που με είχαν καθοδηγήσει και με καθοδηγούσαν μέχρι τώρα έχουν αλλάξει. Η αγνή θέληση για καταστροφή αναβοσβήνει μέσα από κάθε ενέργεια. Είναι η απληστία το κίνητρό τους; Γεννημένος από έλλειψη αυτοεκτίμησης; Έχετε έστω και μια σπίθα αυτοστοχασμού;
Πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν ραχοκοκαλιά σε αυτήν την κατάσταση. το σιτάρι χωρίζεται από την ήρα. Πικρές εμπειρίες. Τι γίνεται μετά στη ζωή; Η κοινωνική παρακμή είναι αναπόφευκτη, τα παιδιά μου δεν το πιστεύουν και στέκονται μπροστά μου με λυπημένα μάτια. Το θέαμα μου φέρνει δάκρυα στα μάτια. Σε ένα δικαστήριο, ολόκληρη η απάτη των ψεμάτων θα κατέρρεε σαν ένα σπίτι από τραπουλόχαρτα. Αλλά δεν έχω τα χρήματα που χρειάζομαι για να πληρώσω για δικηγόρους, ίσως για χρόνια. Το ξέρουν αυτό και θέλουν να με καταστρέψουν πάση θυσία. Δεν ξέρω τι να κάνω. Το πλήρες κενό απλώνεται μέσα μου. Αυτή η συμπεριφορά είναι βαθιά περιφρονητική για την ανθρωπότητα.
Ξαφνικά ένας δυνατός τσιριχτός ήχος, φευ: το ξυπνητήρι μου! Φίλε, τι εφιάλτης. Κάτι είχε προκαλέσει μια προηγούμενη εμπειρία που δεν είχε υποστεί πλήρη επεξεργασία. Σηκώνομαι πνιγμένος στον ιδρώτα και κάνω ένα ντους για να καθαρίσω το κεφάλι μου. Το ζεστό νερό τρέχει από το κεφάλι μου σε όλο μου το σώμα και ξυπνά τα πνεύματά μου. Το όνειρο σβήνει και δεν έχει πια καμία δύναμη πάνω μου. Μια ματιά έξω από το παράθυρο: Η άνοιξη είναι προ των πυλών, η φύση ανθίζει με όμορφα χρώματα. Τα σπουργίτια και τα βυζιά αναζητούν εναγωνίως τροφή – δεν σπέρνουν και όμως θερίζουν.
Μετά το πρωινό, με νόστιμο μούσλι και ένα φλιτζάνι δυνατό τσάι, ξεκινάω τη μέρα ανανεωμένος. Αλλά μια σκέψη με συγκινεί ακόμα: η απληστία, αυτό ήταν ένα δυνατό μοτίβο στο όνειρο. Μια ματιά στον κόσμο: ο άκρατος καπιταλισμός εξαπλώνεται σε βάρος των αδυνάτων. Όλα οδηγούνται από αχαλίνωτη απληστία. Μια απληστία που τρώει τις κοινότητες και το κοινό καλό. Απληστία: Ένα από τα θανάσιμα αμαρτήματα, το μέσο εξουσίας του διαβόλου. Και ο διάβολος είναι ακόμα πολύ δραστήριος σήμερα.
Αμαρτία – τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Δεν είναι εφεύρεση του Χριστιανισμού. Ακόμη και οι αρχαϊκοί λαοί στην αρχαία Ανατολή γνώριζαν ότι υπήρχαν ιδιαίτερα σοβαρές παραβάσεις με τις οποίες ο άνθρωπος αποχωρίστηκε από τη θεϊκή του καταγωγή. Αλλά τους τελευταίους αιώνες υπήρξε μια κίνηση προς τον πολιτισμό της αμαρτίας. Αυτό που κάποτε θεωρούνταν κατηγορηματικά αμαρτωλό, κακό, ανήθικο, εχθρικό προς τον Θεό και την ανθρωπότητα, έχει, σε μεγάλο βαθμό, επαναξιολογηθεί δραματικά. Τα θανάσιμα αμαρτήματα έγιναν σταδιακά αρετές - «η απληστία είναι δροσερή».
Η απληστία και η φιλαργυρία έχουν πολλά πρόσωπα, σε συνδυασμό με το αμάρτημα της τεμπελιάς της καρδιάς: Η τεμπελιά σήμερα ριζώνει ειδικά όταν η απόσυρση από την ευθύνη για τον πλησίον μεταμφιέζεται ως υποτιθέμενη λογική στάση, ως μη παρέμβαση. Σήμερα, η αδράνεια είναι πάνω από όλα αδιαφορία. Εκδηλώνεται με την εσκεμμένη αγνόηση της μοίρας των άλλων ανθρώπων. Είναι η άνετη ουδετερότητα που μας προτείνει να μείνουμε έξω από αυτήν. Η αδράνεια της καρδιάς – επιτρέπουμε ακόμα να μας αγγίζει ο πόνος στον κόσμο, η στενοχώρια των γειτόνων μας;
Η έννοια των θανάσιμων αμαρτιών μας καλεί να αναγνωρίσουμε την ικανότητά μας για το κακό και να αναλάβουμε την ευθύνη. Δεν «αμαρτάμε» γιατί μας αναγκάζουν οι κοινωνικές συνθήκες. Τα θανάσιμα αμαρτήματα εκθέτουν τον χαρακτήρα μας ως σύνολο – δεν μπορούν να διαχωριστούν, να εκλογικευτούν ή να τετριμμένα.
Η ικανότητα για το κακό, για το αβυσσαλέο κακό, είναι ακόμα μέσα μας σήμερα – έχουμε την επιλογή αν θα περάσουμε μια γραμμή ή όχι.
Λοιπόν, πώς ενεργώ σε αυτόν τον κόσμο που έχει γίνει τόσο σκληρός και ψυχρός; Υποχώρηση στην ιδιωτική ζωή; Μου φαίνεται σαν να δοκιμάζομαι κάθε μέρα. Μείνετε όρθιοι και σταθεροί, ενώ συνεχώς επανεξετάζετε τις πεποιθήσεις σας. Δείξτε έλεος, ζήστε συμπόνια – όλοι χρειαζόμαστε επιείκεια κάποια στιγμή. Σε έναν κόσμο που έχει γίνει ανίερος, όπου οι αξίες και οι νόρμες δεν κυριαρχούν πια και ο ισχυρότερος καταβροχθίζει τον επόμενο. Μείνετε όρθιοι, ακόμα κι αν ο κόσμος έχει αρχίσει εδώ και καιρό να μιλάει διαφορετική γλώσσα. Με όλη αυτή την εχθρότητα, τις προσωπικές επιθέσεις και την ανείπωτη πλημμύρα ψευδών καταγγελιών, ακόμη και συκοφαντίας. Όλα γίνονται μάχη αυτές τις μέρες, σχεδόν κάθε συζήτηση είναι δυαδική – είτε υπέρ είτε κατά. Τροφοδοτείται από «κοινωνικά» δίκτυα και πολιτικές στρατηγικές. Ο φόβος και η περιφρόνηση οδηγούν τον λόγο.
Το να μείνεις σταθερός θέλει θάρρος. Το θάρρος δεν είναι κάτι που διαθέτεις. Το θάρρος πρέπει να μαθαίνεται καθημερινά. Κάθε φορά που τολμάμε στο άγνωστο, όταν ρισκάρουμε και αφήνουμε τη ζώνη άνεσής μας. Θάρρος δεν είναι η απουσία φόβου, αλλά η πεποίθηση ότι κάτι είναι πιο σημαντικό από τον φόβο. (F.D. Roosevelt). Δεν πρόκειται για τον τόσο παρεξηγημένο ηρωισμό. Αυτό οδηγεί σε τόσο άθλιο θάνατο ή διαμελισμό στα πεδία των μαχών αυτού του κόσμου. Το θάρρος εννοώ είναι ένα ήσυχο, καθημερινό θάρρος: θάρρος που γεννιέται από τη συγχώρεση και τη συμπόνια. Είναι σαν ένας μυς που πρέπει να εκπαιδευτεί. Μείνε και μη φύγεις, ακόμα κι αν αυτό θα ήταν πιο εύκολο. Συγχωρέστε, ακόμα κι όταν ο θυμός βράζει μέσα μου. Δώστε ένα χέρι, παρά τον τραυματισμό. Ακόμα και οι γενναίοι άνθρωποι κάνουν λάθη, αλλά οι γενναίοι πάντα ανταμείβονται για το θάρρος τους, αυτή είναι η εμπειρία μου σε πολλά μικρά πράγματα.
Δεν θα σταματήσω την εξέλιξη των γεγονότων, αλλά το να κοιτάω μακριά και να σιωπώ δεν είναι επιλογές. Αγωνίζομαι να παραμείνω πιστός στις αξίες μου, ακόμα κι όταν μια κουλτούρα περιφρόνησης τρώει βαθιά τη χώρα μας και τον κόσμο. Μερικές φορές πρέπει να περιμένετε πολύ για να σας ακούσουν. Αυτή η στιγμή ονομάζεται καιρος. Ακόμα κι αν έχω δίκιο, αλλά δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, τότε τα λόγια μου θα πέσουν στο κενό. Αναμονή και εξάσκηση στο θάρρος. καθημερινά. Και όταν είναι η κατάλληλη στιγμή: μιλήστε, γράψτε και κάντε ό,τι άλλο χρειαστείτε.
Το σύνθημά μου: Ως Χριστιανός, δεν έχω επιλογή για απελπισία. Ο Θεός δεν έχει εγκαταλείψει εμάς τους ανθρώπους, επομένως η εγκατάλειψη δεν αποτελεί επιλογή, ακόμα κι αν είναι συχνά δύσκολη. Πρόκειται για την ουσία της ύπαρξής μας. Περί αγάπης. Στο να αγαπάμε και να παρηγορούμε, κάνουμε τους εαυτούς μας ευάλωτους. Μόνο το απαθές άτομο είναι ήδη τόσο πληγωμένο που έχει αποτραβηχτεί στην απόλυτη απάθεια για να προστατεύσει τον εαυτό του. Κάθε σχέση με άλλο άτομο μας κάνει ευάλωτους. Αγάπη ποτέ δεν σημαίνει να αποφεύγεις τον πόνο. Η αγάπη μας καλεί σε μια άπειρη κίνηση ζωής. Και μας κάνει πιο προσεκτικούς, στοχαστικούς, ευαίσθητους και ευάλωτους. Αλλά πάνω από όλα αυτά, παίρνουμε μια γεύση από το καταφύγιο έλεος στο οποίο είμαστε ενσωματωμένοι. Έτσι μπορούμε να ελευθερωθούμε από τη βαθύτερη μοναξιά και την κατάθλιψη: είμαστε αποδεκτοί με τα όρια και τους περιορισμούς μας. όπως ακριβώς είμαστε.
Αυτό πρέπει να νιώσουμε και να αποδεχθούμε. Σε αυτή την αποδοχή μας οδηγούν σε μια κίνηση που μας οδηγεί στους ανθρώπους, στην αγάπη. Αυτό λαχταρούμε όλοι βαθιά μέσα στην καρδιά μας. Έτσι, μέρος του ταξιδιού μας στη ζωή είναι να αφήσουμε την κρίση των άλλων και του εαυτού μας. Να βλέπουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας χωρίς κρίση: τι πηγή χαράς. Αυτό είναι κάτι περισσότερο από μια απλή γεύση του «να είσαι στο σπίτι» έξω από απτές δομές.
Η εσωτερική ελευθερία ως δύναμη, βλέποντας τον κόσμο με ευγενικά μάτια. Αποδοχή του φωτός και της σκιάς. Αναπτύξτε μια βαθύτερη κατανόηση της αδυναμίας και φέρτε τη συμπόνια και τη συγχώρεση στη ζωή. Αυτό ανακουφίζει και θεραπεύει, στον καιρό του.
Πόσο βαθιά πληγωμένοι, στην αυτοεκτίμησή τους και σε άλλα πράγματα, πρέπει να είναι οι ζηλωτές και πιστοί παλαδίνοι του Σατανά. Αυτοί οι άνθρωποι βρίσκουν παρηγοριά; Βρίσκετε υποστήριξη που θα σας μεταφέρει στο χρόνο; Δεν ξέρω, συνεχίζω να ακολουθώ τον δρόμο μου. Προς το σπίτι, το σπίτι.
«Η καρδιά μας είναι ανήσυχη μέχρι να βρει ανάπαυση μέσα σου, Θεέ». Ο Augustin έγραψε ποίηση
Με τη βοήθεια του Google Translator 23.05.2025
Rüdiger Schaller
Kommentar hinzufügen
Kommentare