Die Welt - an ihren Früchten werdet ihr sie erkennen.

Die Welt - an ihren Früchten werdet ihr sie erkennen. / Ο κόσμος - από τους καρπούς τους θα τους αναγνωρίσετε (Μετεφράστηκε στα ελληνικά στο τέλος του γερμανικού κειμένου.)

Die Früchte der Liebe. Was für ein Thema. Nein, es geht nicht „um Bauer sucht Nackedei.“ Wer das erwarte, der muss woanders suchen. Es geht heute um etwas ganz anderes, etwas Wesentliches unseres Christlichen Glaubens. Wieso brauchen wir die Früchte des Heiligen Geists?

Warum so könnte man fragen, brauchen wir als ChristInnen neben den sieben Gaben des Heiligen Geistes (Weisheit, der Einsicht, des Rates, der Erkenntnis, der Stärke, der Frömmigkeit und der Gottesfurcht) auch noch Früchte und welche Bedeutung können die für unser Glaubensleben haben? 

Die Antwort darauf finden wird am Beginn des Matthäusevangeliums:

„An ihren Früchten werdet ihr sie erkennen. Erntet man etwa von Dornen Trauben oder von Disteln Feigen? Jeder gute Baum bringt gute Früchte hervor, ein schlechter Baum aber schlechte. Ein guter Baum kann keine schlechten Früchte hervorbringen und ein schlechter Baum keine guten. Jeder Baum, der keine guten Früchte hervorbringt, wird umgehauen und ins Feuer geworfen. An ihren Früchten also werdet ihr sie erkennen.“ (Mt 7,16- 20).

Zu Beginn ein paar Gedanken: Vor knapp drei Wochen hatte ich eine tiefe, mich erschütternde Erfahrung. In Ausübung meines Ehrenamtes durfte ich bei den Joblingen, einer gemeinnützigen AG, an einer Veranstaltung teilnehmen. Die Joblinge habe die Aufgabe, junge Menschen, die den Sprung in den Arbeitsmarkt nicht geschafft haben, fit für den Arbeitsmarkt zu machen. In einer Kunst und Kulturwoche werden die jungen Menschen, aus ganz unterschiedlichen Kulturkreisen zu einem Team geformt, das sich gegenseitig unterstützt. Am Ende der Woche, die von einem Theaterpädagogen unterstützt wird, tragen die jungen Menschen ein Theaterstück vor, in dem sie ihre Erfahrungen ausdrücken. Dieses Mal war das Thema „Kindheit“. Emotionaler Höhepunkt: „Wenn Kinder schlafen, muss man leise sein. Wenn Kinder sterben, muss man laut sein. In der Ukraine und Syrien und in Gaza, gerade dort: 20.000 Kinder. Tod. Wenn Kinder sterben, muss man laut sein.“

Wo ist denn da Gott? Reduzieren wir Gott nur auf einen Kuschelgott, wenn wir immer nur von seiner Liebe sprechen?

Was ist mit all der Gewalt, all dem Hass in der Welt. Hat Gott damit nichts zu tun? Die Bibel ist voll von Antworten auf diese Frage. Von Anfang an ist auch von den Kräften die Rede, die Gottes gutes Schöpfungswerk verdunkelt haben und für die die Menschen dann dieses alte Wort „Sünde“ gefunden haben.

Am Ende des Schöpfungsberichtes im ersten Kapitel der Bibel heißt es: „Und siehe, es war sehr gut“. Aber direkt danach ist von diesem „sehr gut“ nichts mehr zu spüren. Die Menschen missachten die guten Gebote, die Gott ihnen gegeben hat, sie handeln an Gott und aneinander so, dass Gott eigentlich jede Lust an ihnen verlieren müsste. Kain erschlägt seinen Bruder Abel, weil er eifersüchtig gegen ihn ist. Die Israeliten tanzen um das Goldene Kalb. Sie beten das Geld an, anstatt sich für die Schwachen einzusetzen, wie die von Gott gegebenen Gebote es fordern. Ja – Gott könnte wirklich die Lust an seinem Volk verlieren. Und wir finden auch immer wieder Texte in der Bibel, in denen Gott straft - und das oft genug mit Gewalt. Aber – und das ist nun das Faszinierende - Gott ändert sich. Gott verändert sich in der Beziehung zum Menschen. Am Ende bleibt die Liebe.

An einer Stelle in der Bibel wird das besonders schön deutlich. Ich meine die Geschichte von der Sintflut. Als aber der HERR sah, heißt es da, wenig nach der Geschichte von Kain und Abel, „dass der Menschen Bosheit groß war auf Erden und alles Dichten und Trachten ihres Herzens nur böse war immerdar, da reute es ihn, dass er die Menschen gemacht hatte auf Erden, und es bekümmerte ihn in seinem Herzen und er sprach: Ich will die Menschen, die ich geschaffen habe, vertilgen von der Erde, vom Menschen an bis hin zum Vieh und bis zum Gewürm und bis zu den Vögeln unter dem Himmel; denn es reut mich, dass ich sie gemacht habe.“ Gott sagt: So habe ich ihn mir nicht gedacht, den Menschen, er hat nichts anderes im Sinn als Gewalt und Lug und Trug. Ich will ihn vernichten.

Aber Gott bringt es nicht fertig. Zu stark ist seine Beziehung zum Menschen und zu seiner ganzen Schöpfung. Und so gibt er Noah den Auftrag die Arche zu bauen und durch die Sintflut hindurch das Leben zu bewahren. Das Faszinierendste aber ist der Blick in die Zukunft. Mit der gleichen Begründung, mit der Gott den Menschen vernichten wollte, will er ihm jetzt auf ewig die Treue halten: „Ich will hinfort nicht mehr die Erde verfluchen um der Menschen willen; denn das Dichten und Trachten des menschlichen Herzens ist böse von Jugend auf. Und ich will hinfort nicht mehr schlagen alles, was da lebt, wie ich getan habe. Solange die Erde steht, soll nicht aufhören Saat und Ernte, Frost und Hitze, Sommer und Winter, Tag und Nacht.“

Und dann setzt Gott den Regenbogen in den Himmel. Bis heute ist er für uns das Zeichen dafür, dass Gott angesichts unserer Sünde nicht das Todesurteil spricht, sondern ein Lebensurteil gesprochen hat und es jeden Tag neu für uns spricht! Gott hat sich festgelegt. Gott hat sich festgelegt auf die Liebe. So dass dann viel später der Verfasser des Johannesbriefes sagen kann: „Gott ist die Liebe und wer in der Liebe bleibt, der bleibt in Gott und Gott in ihm“.

Die Liebe ist eine der zwölf Früchte des Heiligen Geistes. Aber was bedeutet das eigentlich? Was ist diese Liebe, von der die Bibel spricht? Nun, es ist nicht die Art von Liebe, die wir oft in Filmen oder Romanen sehen. Es ist keine romantische Liebe, die von Leidenschaft und Verlangen geprägt ist. Nein, die Liebe, von der hier die Rede ist, ist viel tiefer und bedeutungsvoller.

Die Liebe, von der die Bibel spricht, ist eine bedingungslose Liebe. Es ist die Art von Liebe, die uns dazu bringt, andere Menschen bedingungslos zu akzeptieren und zu respektieren, unabhängig von ihren Fehlern oder Schwächen. Es ist die Art von Liebe, die uns dazu bringt, anderen zu vergeben, selbst wenn sie uns verletzt haben. Es ist die Art von Liebe, die uns dazu bringt, für andere da zu sein und ihnen zu helfen, wenn sie in Not sind.

Diese Liebe ist nicht einfach zu erreichen. Es erfordert Geduld, Verständnis und Mitgefühl. Es erfordert, dass wir unsere eigenen Bedürfnisse und Wünsche hintenanstellen und uns stattdessen auf die Bedürfnisse anderer konzentrieren. Es erfordert, dass wir uns selbstlos geben und uns um das Wohl anderer kümmern.

Die Liebe ist eine Frucht des Heiligen Geistes, die in unserem Leben wachsen kann. Je mehr wir uns dem Heiligen Geist öffnen und uns von ihm führen lassen, desto mehr wird die Liebe in unserem Leben wachsen. Sie wird uns dazu bringen, andere Menschen bedingungslos zu lieben und ihnen zu dienen.

Die Liebe ist eine Frucht des Heiligen Geistes, die uns erfüllt und uns Freude schenkt. Wenn wir bedingungslos lieben, dann erfahren wir auch die Liebe Gottes in unserem eigenen Leben. Wir erfahren seine Gnade und Barmherzigkeit und werden von seiner Liebe erfüllt.

Die Liebe ist eine Frucht des Heiligen Geistes, die uns dazu bringt, die Welt zu verändern. Wenn wir bedingungslos lieben, dann können wir auch andere Menschen dazu inspirieren, dasselbe zu tun. Wir können eine Kette der Liebe bilden, die sich überall hin ausbreitet und die Welt zu einem besseren Ort macht.

Die Liebe ist eine Frucht des Heiligen Geistes, die uns dazu bringt, das zu tun, was richtig ist. Wenn wir bedingungslos lieben, dann werden wir auch das tun, was Gott von uns verlangt. Wir werden uns für Gerechtigkeit und Frieden einsetzen und uns für die Schwachen und Unterdrückten einsetzen.

Mit Jakobus 2,14-26 : Ein Glaube ohne Werke ist tot (Vers 17).

Wenn Kinder schlafen, müssen wir leise sein, wenn Kinder sterben, müssen wir laut sein! Wir können eine Kette der Liebe bilden, die sich überall hin ausbreitet und die Welt zu einem besseren Ort macht.

Rüdiger Schaller – Autor des Buches „In die Stille“

07.07.2025

Die Welt - an ihren Früchten werdet ihr sie erkennen. / Ο κόσμος - από τους καρπούς τους θα τους αναγνωρίσετε

Οι καρποί της αγάπης. Τι θέμα! Όχι, δεν πρόκειται για «αγρότη που ψάχνει γυμνές». Όποιος το περιμένει αυτό, πρέπει να ψάξει αλλού. Σήμερα πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό, για κάτι θεμελιώδες της Χριστιανικής μας πίστης. Γιατί χρειαζόμαστε τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος; Γιατί, θα μπορούσε κάποιος να ρωτήσει, χρειαζόμαστε ως Χριστιανοί εκτός από τα επτά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος (σοφία, κατανόηση, συμβουλή, γνώση, δύναμη, ευσέβεια και φόβο Θεού) και καρπούς; Ποια μπορεί να είναι η σημασία τους για τη ζωή της πίστης μας; Την απάντηση θα την βρούμε στην αρχή του Κατά Ματθαίον Ευαγγελίου:

Από τους καρπούς τους θα τους αναγνωρίσετε. Μήπως θερίζετε σταφύλια από αγκάθια ή σύκα από τσουκνίδες; Κάθε καλό δέντρο φέρνει καλούς καρπούς, ένα κακό δέντρο όμως κακούς. Ένα καλό δέντρο δεν μπορεί να φέρει κακούς καρπούς και ένα κακό δέντρο δεν μπορεί να φέρει καλούς. Κάθε δέντρο που δεν φέρνει καλούς καρπούς, θα κοπεί και θα ριχτεί στη φωτιά. Άρα, από τους καρπούς τους θα τους αναγνωρίσετε.

Στην αρχή μερικές σκέψεις: Πριν από περίπου τρεις εβδομάδες είχα μια βαθιά, συγκλονιστική εμπειρία. Στην άσκηση του εθελοντισμού μου συμμετείχα σε μια εκδήλωση με τους Joblinge, μια μη κερδοσκοπική εταιρεία. Οι Joblinge έχουν την αποστολή να κάνουν νέους ανθρώπους που δεν τα κατάφεραν να εισέλθουν στην αγορά εργασίας, ικανούς για αυτήν. Σε μια εβδομάδα τέχνης και πολιτισμού, οι νέοι άνθρωποι, από πολύ διαφορετικούς πολιτιστικούς κύκλους, σχηματίζονται σε μια ομάδα που υποστηρίζει ο ένας τον άλλον. Στο τέλος της εβδομάδας, που υποστηρίζεται από έναν θεατρικό παιδαγωγό, οι νέοι παρουσιάζουν ένα θεατρικό έργο στο οποίο εκφράζουν τις εμπειρίες τους. Αυτή τη φορά το θέμα ήταν «Παιδική ηλικία». Συναισθηματική κορύφωση: «Όταν κοιμούνται τα παιδιά, πρέπει να είμαστε ήσυχοι. Όταν πεθαίνουν τα παιδιά, πρέπει να μιλάμε δυνατά. Στην Ουκρανία και τη Συρία και στη Γάζα, ακριβώς εκεί: 20.000 παιδιά. Θάνατος. Όταν πεθαίνουν τα παιδιά, πρέπει να μιλάμε δυνατά.»

Πού είναι λοιπόν ο Θεός; Μειώνουμε τον Θεό μόνο σε έναν Θεό της αγάπης, όταν μιλάμε μονίμως για την αγάπη Του; Τι γίνεται με όλη τη βία, όλο το μίσος στον κόσμο; Ο Θεός δεν έχει καμία σχέση με αυτό; Η Βίβλος είναι γεμάτη απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση. Από την αρχή γίνεται λόγος και για τις δυνάμεις που έχουν σκοτεινιάσει το καλό έργο της δημιουργίας του Θεού και για τις οποίες οι άνθρωποι ευρέθηκαν να χρησιμοποιήσουν αυτή την παλιά λέξη 'αμαρτία'.

Στο τέλος της διήγησης της Δημιουργίας στο πρώτο κεφάλαιο της Βίβλου λέει: "Και να, ήταν πολύ καλό". Αλλά αμέσως μετά δεν φαίνεται πια αυτό το "πολύ καλό". Οι άνθρωποι παραβλέπουν τις καλές εντολές που τους έχει δώσει ο Θεός, ενεργούν απέναντι στον Θεό και ο ένας απέναντι στον άλλον έτσι ώστε ο Θεός στην πραγματικότητα θα έπρεπε να χάσει κάθε επιθυμία για αυτούς. Ο Κάιν σκοτώνει τον αδερφό του Άβελ, γιατί είναι ζηλόφθων απέναντί του. Οι Ισραηλίτες χορεύουν γύρω από το Χρυσό Μοσχάρι. Προσκυνούν το χρήμα, αντί να υποστηρίξουν τους αδύναμους, όπως απαιτούν οι εντολές που έχει δώσει ο Θεός. Ναι - ο Θεός θα μπορούσε πραγματικά να χάσει την επιθυμία του για τον λαό του. Και βρίσκουμε ξανά και ξανά κείμενα στην Βίβλο, όπου ο Θεός τιμωρεί - και μάλιστα συχνά με βία. Αλλά - και αυτό είναι το μαγευτικό - ο Θεός αλλάζει. Ο Θεός αλλάζει στη σχέση του με τον άνθρωπο. Στο τέλος μένει η αγάπη.

Σε ένα σημείο στη Βίβλο αυτό φαίνεται ιδιαίτερα όμορφα. Εννοώ την ιστορία του κατακλυσμού. Όταν όμως ο Κύριος είδε, όπως λέει εκεί, λίγο μετά την ιστορία του Κάιν και του Άβελ, "ότι η κακία των ανθρώπων ήταν μεγάλη πάνω στη γη και ότι όλη η σκέψη και ο στοχασμός της καρδιάς τους ήταν μόνο κακός πάντα, τον μετάνιωσε που είχε δημιουργήσει τους ανθρώπους πάνω στη γη, και τον λύπησε στην καρδιά του και είπε: Θέλω να εξαλείψω τους ανθρώπους που έχω δημιουργήσει από τη γη, από τον άνθρωπο έως τα ζώα και έως τα ερπετά και έως τα πουλιά κάτω από τον ουρανό; Διότι με μετανοιώνει που τους έφτιαξα." Ο Θεός λέει: Έτσι δεν τον φαντάστηκα, τον άνθρωπο, δεν έχει τίποτα άλλο στο νου του εκτός από βία και ψέμα και απάτη. Θέλω να τον εξαλείψω.

Αλλά ο Θεός δεν μπορεί να το κάνει. Η σχέση του με τον άνθρωπο και με ολόκληρη τη δημιουργία του είναι πολύ ισχυρή. Έτσι του δίνει στον Νώε την εντολή να κατασκευάσει την Κιβωτό και να διατηρήσει τη ζωή μέσα από τον κατακλυσμό. Το πιο συναρπαστικό όμως είναι η ματιά στο μέλλον. Με την ίδια αιτιολογία με την οποία ο Θεός ήθελε να καταστρέψει τον άνθρωπο, τώρα θέλει να του παραμείνει πιστός για πάντα: «Δεν θα καταραστώ ξανά τη γη για χάρη των ανθρώπων, γιατί οι σκέψεις και οι επιθυμίες της ανθρώπινης καρδιάς είναι κακές από νωρίς. Και δεν θα χτυπήσω ξανά όλα όσα ζουν, όπως έκανα. Εφόσον η γη στέκει, δεν θα σταματήσει η σπορά και η συγκομιδή, ο πάγος και η ζέστη, το καλοκαίρι και ο χειμώνας, η μέρα και η νύχτα.»

Και τότε ο Θεός έβαλε τη βροχή στο ουρανό. Μέχρι σήμερα είναι για εμάς το σημάδι ότι ο Θεός, σε σχέση με την αμαρτία μας, δεν εκφέρει την καταδίκη του θανάτου, αλλά έχει εκφέρει την απόφαση της ζωής και την εκφέρει κάθε μέρα καινούρια για εμάς! Ο Θεός έχει αποφασίσει. Ο Θεός έχει αποφασίσει για την αγάπη. Έτσι ώστε, πολύ αργότερα, ο συγγραφέας της επιστολής του Ιωάννη να μπορεί να πει: "Ο Θεός είναι η αγάπη και όποιος παραμένει στην αγάπη, παραμένεει στον Θεό και ο Θεός μέσα του". Η αγάπη είναι ένας από τους δώδεκα καρπούς του Αγίου Πνεύματος. Αλλά τι σημαίνει αυτό στην πραγματικότητα; Τι είναι αυτή η αγάπη για την οποία μιλάει η Βίβλος; Λοιπόν, δεν είναι ο τύπος αγάπης που βλέπουμε συχνά σε ταινίες ή μυθιστορήματα. Δεν είναι ρομαντική αγάπη που χαρακτηρίζεται από πάθος και επιθυμία. Όχι, η αγάπη για την οποία μιλάμε εδώ είναι πολύ βαθύτερη και πιο σημαντική.

Αυτή η αγάπη δεν είναι εύκολη να επιτευχθεί. Απαιτεί υπομονή, κατανόηση και συμπόνια. Απαιτεί να θέσουμε τις δικές μας ανάγκες και επιθυμίες σε δεύτερη μοίρα και να επικεντρωθούμε στις ανάγκες των άλλων. Απαιτεί να δίνουμε αυτοθυσιαστικά και να φροντίζουμε για το καλό των άλλων. Η αγάπη είναι ένας καρπός του Αγίου Πνεύματος που μπορεί να μεγαλώσει στη ζωή μας. Όσο περισσότερο ανοίγουμε τον εαυτό μας στο Άγιο Πνεύμα και του επιτρέπουμε να μας καθοδηγήσει, τόσο περισσότερο η αγάπη θα αναπτυχθεί στη ζωή μας. Θα μας οδηγήσει να αγαπάμε τους άλλους χωρίς όρους και να τους υπηρετούμε.

Η αγάπη είναι ένας καρπός του Αγίου Πνεύματος, ο οποίος μας γεμίζει και μας προσφέρει χαρά. Όταν αγαπάμε χωρίς προϋποθέσεις, τότε βιώνουμε και την αγάπη του Θεού στη δική μας ζωή. Βιώνουμε τη χάρη και το έλεος του και γεμίζουμε από την αγάπη του. Η αγάπη είναι ένας καρπός του Αγίου Πνεύματος, ο οποίος μας οδηγεί να αλλάξουμε τον κόσμο. Όταν αγαπάμε χωρίς προϋποθέσεις, τότε μπορούμε επίσης να εμπνεύσουμε και άλλους ανθρώπους να κάνουν το ίδιο. Μπορούμε να σχηματίσουμε μια αλυσίδα αγάπης που διασπείρεται παντού και κάνει τον κόσμο καλύτερο.

Η αγάπη είναι ένας καρπός του Αγίου Πνεύματος που μας οδηγεί να κάνουμε αυτό που είναι σωστό. Όταν αγαπάμε χωρίς προϋποθέσεις, τότε θα κάνουμε και αυτό που απαιτεί ο Θεός από εμάς. Θα αγωνιστούμε για τη δικαιοσύνη και την ειρήνη και θα στηρίξουμε τους αδύναμους και καταπιεσμένους. Με τον Ιάκωβο 2,14-26: Μια πίστη χωρίς έργα είναι νεκρή (Στίχος 17). Όταν τα παιδιά κοιμούνται, πρέπει να είμαστε ήσυχοι, όταν τα παιδιά πεθαίνουν, πρέπει να είμαστε δυνατοί! Μπορούμε να σχηματίσουμε μια αλυσίδα αγάπης που θα απλώνεται παντού και θα κάνει τον κόσμο καλύτερο.

Ρούντιγκερ Σάλερ – Συγγραφέας του βιβλίου "Στη Σιωπή" 07.07.2025